Od 1 stycznia 2017 r. obowiązują nowe przepisy w zakresie cen transferowych. Przepisy te względem poprzednio obowiązujących zmieniły m.in. metodologię określania obowiązku przygotowania dokumentacji cen transferowych, jednakże nie rozwiały wszystkich wątpliwości podatników w zakresie identyfikowania transakcji podlegających obowiązkowi dokumentacyjnemu.
Zgodnie z nowymi przepisami transakcje (lub inne zdarzenia), w odniesieniu do których należy przygotować dokumentację cen transferowych, to w szczególności transakcje lub inne zdarzenia zawarte z podmiotami powiązanymi, które można uznać za mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika. Jako takie należy traktować przede wszystkim te transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość:
- 50.000 EUR dla jednostek, których przychody lub koszty rachunkowe w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły 2.000.000 EUR, lub
- 55.000 EUR lub więcej, w zależności od wysokości przychodu osiągniętego przez podatnika w roku poprzedzającym rok podatkowy.
Podatnicy wciąż mają trudność z ustaleniem, jak w związku z tym powinno się określać wartość transakcji lub zdarzenia jednego rodzaju. W związku z licznymi wątpliwościami w dniu 24 stycznia 2018 r. została wydana przez Ministra Finansów interpretacja ogólna odnosząca się do sposobu ustalenia wartości oraz definicji transakcji oraz innych zdarzeń jednego rodzaju.
Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów próg wartości transakcji lub innego zdarzenia określony w przepisach należy odnosić osobno do każdego rodzaju transakcji lub każdego rodzaju innych zdarzeń mających miejsce w stosunkach z podmiotem. Próg ten nie powinien być odnoszony odrębnie do każdej dokonywanej transakcji oraz każdego innego zdarzenia. W praktyce oznacza to, że jeżeli podatnik zawarł kilka transakcji lub wystąpiło kilka zdarzeń, z których każde oddzielnie jest poniżej progu istotności, to wciąż może być obowiązany do sporządzenia dla nich dokumentacji – w sytuacji gdy po zsumowaniu wartości transakcji (zdarzeń) tego samego rodzaju okaże się, że suma ta przekracza ustalone progi.
Bardzo ważna konkluzja wynikająca z interpretacji ministra dotyczy przypadków, gdy zawierane są transakcje lub mają miejsce inne zdarzenia tego samego rodzaju, ale z różnymi podmiotami powiązanymi. Wówczas próg należy odnosić do sumy wartości transakcji (zdarzeń) jednego rodzaju zawartych ze wszystkimi podmiotami powiązanymi. Jest to stanowisko odmienne od prezentowanego dotychczas przez organy podatkowe, które sugerowały aby przekroczenie progów weryfikować wyłącznie z danym podmiotem (przykładowo interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.288.2017.1.MST).
Jednakże pomimo wspomnianej interpretacji ogólnej wciąż jest problematyczne ustalenie, co należy rozumieć pod sformułowaniem „transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju”. Czy zwrot ten należy odnosić do podziału na transakcje towarowe, usługowe, finansowe oraz usługi o niskiej wartości dodanej, czy transakcje należy analizować na większym poziomie szczegółowości i dodatkowo podzielić na transakcje sprzedażowe oraz zakupowe? A może należy wyodrębnić konkretne rodzaje transakcji i zdarzeń innego rodzaju i zamiast klasyfikować je jako transakcje finansowe, wartość progu obligującego do sporządzenia transakcji należy odnieść osobno do poszczególnych transakcji finansowych, jak np. pożyczka, rachunek bankowy, sprzedaż instrumentów pochodnych. Interpretacje podatkowe nie wskazują jednoznacznie prawidłowej odpowiedzi. Zależy ona w każdym przypadku od rodzajów transakcji (lub innych wydarzeń) zawieranych przez podatnika.
Do kwestii rodzajowego grupowania odnosi się również wspomniana interpretacja ogólna, nie dając jednak dostatecznie jednoznacznych odpowiedzi. Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów w celu zagregowania poszczególnych transakcji lub innych zdarzeń w ramach transakcji jednego rodzaju lub zdarzeń jednego rodzaju należy uwzględnić istotne z punktu widzenia cen transferowych parametry transakcji, np. kluczowe pełnione funkcje, zaangażowane aktywa, ponoszone ryzyka, sposób kalkulacji ceny czy istotne warunki płatności. Jedynie po uwzględnieniu tych parametrów jest możliwe wyodrębnienie rodzajów transakcji (lub innych zdarzeń) mających miejsce u podatnika i zweryfikowanie, czy podlegają one obowiązkowi dokumentacyjnemu.
Pewnych podpowiedzi odnośnie grupowania rodzajowego może udzielać uproszczone sprawozdanie CIT/TP, które grupuje transakcje (zdarzenia) w 5 zbiorów, dla każdego następnie wskazując podtypy. Taki dokument nie jest wprawdzie źródłem prawa, z drugiej strony jednak może sugerować, jak kwestie te będą interpretowane przez organy.
[The way of grouping transactions for purpose of determining obligation of preparation of the transfer pricing documentation. For more details please contact us at office@advicero.eu]